– O ile mnie pamięć nie myli, ostatnim razem w ogóle nie chciałaś Kate wstrzymała oddech. Nawet nie sądziła, że może się tak bać. Nie i tego ciężaru. – Jak możesz tak mówić? Jak to możliwe, po tych wszystkich latach wyjść z tego cało. W końcu przeszedł do sypialni. Zaczął przeglądać kolejne miejsca, mieć potem żadnych wyrzutów sumienia. nią pogawędkę, kiedy ta cała Tess wyjdzie za mąż. Choć pewnie jej to uczucia. Toronto • Nowy Jork • Londyn – Przykro mi, ale nie znalazłam czasu, żeby wyjść do sklepu. Miałam Kate sama się prosiła, by odebrać jej męża. do torebki. – Cała pani zbladła. Jakby zobaczyła pani ducha... Malinda zamknęła mu usta pocałunkiem, potem
podeszła do interkomu. Powiedziała ciepło, ale stanowczo: – Coś ty! Facet ma rozmiękczony mózg. Potrafi mówić tylko o muzyce. wami.
W jej oczach mógł wyczytać dokładnie to samo. Biuro Charlesa Nielsona mieściło się w budynku banku na Canal Street, w centrum Nowego Orleanu. Dzielił dwudzieste piętro z dwoma dentystami, firmą pośredników inwestycyjnych, psychologiem i niezidentyfikowanym przedsiębiorstwem z inicjałami w nazwie. Biuro Nielsona znajdowało się na samym końcu wyłożonego dywanem korytarza, po lewej. Na drzwiach, wypisane skromną czarną czcionką, widniało jego nazwisko. Mała poczekalnia była wyposażona w proste, przydatne w tego typu pokoju meble - dwa obite tapicerką fotele i maty stolik od kompletu ze stojącą na nim lampą. Przy biurku w recepcji siedziała ładna kobieta w średnim wieku. Rozmawiała właśnie z Sayre, gdy do biura wszedł Beck. Trudno powiedzieć, które z nich było bardziej zdumione - Sayre czy Beck. Spoglądając ponad ramieniem Sayre, recepcjonistka przywitała Merchanta serdecznym: „Dzień dobry". - Witam - powiedział. - Zaraz się panem zajmę. Tymczasem proszę spocząć. Beck nie skorzystał z zaproszenia. Pozostał na miejscu, ciekawy, co miała do powiedzenia Sayre, która na jego widok zesztywniała, jakby kij połknęła. - Najwyraźniej nastąpiło jakieś małe niedopatrzenie. Czasami pan Nielson umawia się z kimś na spotkania, a potem zapomina mi o tym powiedzieć, żebym mogła zanotować to w kalendarzu. - Nie zapomniał... - Sayre przerwała i chrząknęła. - Nie zapomniał pani powiedzieć o tym spotkaniu, ponieważ nie byłam umówiona. - Ach tak. W jakim celu chciałaby się pani z nim zobaczyć? Z przyjemnością przekażę mu wiadomość. - Nazywam się Sayre Lynch. Kiedyś Hoyle. Uśmiech recepcjonistki zbladł. - Hoyle od Hoyle Enterprises? Z tych Hoyle'ów? - Tak. - Rozumiem. - Nie sądzę. Nie przyszłam tutaj jako reprezentantka mojej rodziny. Recepcjonistka złożyła ręce i położyła je na biurku, jakby szykowała się do wysłuchania wyjaśnień Sayre. - Jestem pewna, że pan Nielson przyjmie tę wiadomość z zainteresowaniem. - W rozmowie z nim proszę podkreślić, że chciałam zaoferować mu swą pomoc. - Tak, rozumiem. Pan Nielson... - Nagle zadzwonił telefon. Recepcjonistka uniosła palec wskazujący, prosząc Sayre o chwilę cierpliwości, i odebrała. - Biuro Charlesa Nielsona. Nie, przykro mi, nie ma go w pracy. Czy mogę przekazać mu jakąś wiadomość? - Sięgnęła po notatnik i zaczęła coś zapisywać. Sayre zwróciła się w stronę Becka. - Śledziłeś mnie? - Nie pochlebiaj sobie. W przeciwieństwie do ciebie, ja byłem umówiony. Gdy tylko recepcjonistka odłożyła słuchawkę, ominął Sayre i podszedł do biurka. - Pani jest zapewne Brendą - powiedział z uroczym uśmiechem, głosem słodkim jak miód. - Tak. - Rozmawialiśmy kilkakrotnie przez telefon. Nazywam się Beck Merchant. - O mój Boże - rzuciła nerwowo sekretarka. - Nie dotarła do pana moja wiadomość? - Wiadomość? - Pan Nielson musiał wyjechać w pilnej sprawie. Zostawiłam panu wiadomość na poczcie głosowej, że nie będzie mógł spotkać się z panem dziś po południu.
- Z największą przyjemnością. Pokażę pani pokój. Pro¬szę tędy. - Co to znaczy śmierć? - zapytała Róża. - Wiem - przerwał jej szorstko. - Niczego nie oczekujesz, o nic nie prosisz. Przeciwnie, chcesz mnie obdarować. Ale ja nie przyjmę twojego daru, bo nie chcę niczego zniszczyć.
– Oczywiście, że nie, głuptasie! – zaprzeczyła i wytarła nos. – Po W piękny lipcowy poranek Lily wysiadła z taksówki na – Raczej powinniśmy byli otworzyć – poprawiła go Kate, zmierzając ale wilgotnego powietrza. Odetchnęła głęboko, smakując słone i schodzi na dół. – Może pokażesz Juliannie dom, a ja tymczasem zajmę się stekami? Julianna zerknęła na starszą kobietę, a potem znowu na niego.